Veiligheid is een abstract begrip en wordt vanuit angst en onzekerheid gevoed met emotie en ratio, een combinatie van gevoel en verstand. Veiligheid is ook geborgenheid en bescherming, vergelijk een kind dat zich in de eerste jaren volledig richt op en vasthoudt aan de veiligheid, geborgenheid en bescherming die ouders en het gezin te bieden hebben en bewaken. Ook in een toekomstige gemeenschap zal veiligheid geborgd dienen te worden op basis van sociale bescherming en zekerheden, sociaal weefsel, waardoor mensen, buren, dorpsbewoners elkaar vertrouwen, op elkaar kunnen rekenen in geval van nood en er voor elkaar zijn.

  Dus veiligheid begint dichtbij in het gezin, de wijk, de buurt en de kern waar mensen wonen, ondersteund door digitale middelen, sensoren, pasjes, camera’s, drones, verlichting on demand, alarmsystemen, persoonlijke herkenningssystemen, e.d. Vervolgens hebben we een ‘dienst’ nodig die meer algemeen de rechten, eigendommen en algemene belangen veilig stelt en beschermd, variërend van burgerwacht tot politie nieuwe stijl, maar ook gemeenschappelijk beheer (governance) van dijken, wegen, gebouwen, infrastructuur, brandweer, ambulances, openbare/publieke diensten. De veiligheid- en beschermingsringen breiden zich vervolgens steeds verder naar buiten toe uit, tot zij inhaken op bovenregionale systemen en voorzieningen.

  Veiligheid in een nieuw te ontwikkelen gemeenschap met nieuwe leef- en woonvormen zal vooral gebaseerd moeten zijn op vertrouwen in elkaar en vorm moeten krijgen met goede professionele organisatie en mensen uitgerust met goede hulpmiddelen. Veiligheid zal verankerd moeten zijn en als “van onszelf” moeten worden beleefd en uitgevoerd, onder het motto: Als we het belangrijk vinden, organiseren we het ook zelf! Denk hierbij bijvoorbeeld ook aan ‘verplicht aantal’ uren, dagen, weken, maanden van maatschappelijke dienstverlening.